Pytanie - Jak bardzo świadomym artystą należy być, aby twórczość pozostała wierna tradycji, ale też i nie przestała intrygować? Jak połączyć warsztat z potrzebą własnej ekspresji, unikalnego stylu? Odpowiedzi na te pytania posiada Marek Okrassa, malarz - 'dokumentalista' momentów ulotnych, niespiesznych, przeplatanych dłuższymi 'oddechami' nierealności.
Pytanie - Czy można pozwolić sobie na zatracenie się w iluzji? Na odcięcie od ram rzeczywistości?
Można, gdy pozostajemy otwarci na bodźce zewnętrzne i – jako odbiorca - pozwalamy na to, aby to artysta nas prowadził.
Pytanie – Czy należy obawiać się niepokojącej, a może bardziej kojącej, jednostajności?
Jednostajności – raczej nie. Prędzej, należy obawiać się ułudy. Choć bywa, że prowadzi do.. szczęścia. Zgoda, dość krótkiego, ale jakże intensywnego. Feeria kolorów na Jego obrazach to potwierdza. Marek Okrassa dawkuje wyżej wymienione uczucia w sposób dziwnie prowokujący. Dziwnie, bo moment przesytu trawi nas w taki sposób, ze niejako jesteśmy 'zmuszeni', po raz kolejny, stanąć przed obrazem. Tak jakbyśmy sami sobie nie dowierzali, bo krwioobieg znaczeń, ukryty pod warstwą farby olejnej, wciąż przynosi nowe pytania i domaga się naszej odpowiedzi.
Dokładnie taki stan towarzyszy mi, gdy powtórnie przyglądam się obrazowi 'Bal'
(olej/płótno, 180x160 cm).
Scena idylliczna, jakże lekka w odbiorze. Piękna sala balowa, eleganccy panowie,
wytworne suknie pań, rytm 'niesłyszalnej' muzyki orkiestry. Brakuje dynamicznego,
nagłego zwrotu akcji, obserwujemy raczej powolny ruch – naprowadzenie – ku zrozumieniu symboli ukrytych, chociażby pod postacią samochodu. Centralnie umiejscowiony, zupełnie przystający do sfer wyższych, niebotycznie luksusowy, wersja limitowana. Kolejne spojrzenie na obraz i nowe pytanie: a może to quasi – chocholi taniec? Wirujemy już razem w słodkiej iluzji posiadania, konsumowania, zatrzymania bardziej na 'mieć' niż na 'być'.
Nieznośna lekkość (balowej) rzeczywistości.
Można, gdy pozostajemy otwarci na bodźce zewnętrzne i – jako odbiorca - pozwalamy na to, aby to artysta nas prowadził.
Pytanie – Czy należy obawiać się niepokojącej, a może bardziej kojącej, jednostajności?
Jednostajności – raczej nie. Prędzej, należy obawiać się ułudy. Choć bywa, że prowadzi do.. szczęścia. Zgoda, dość krótkiego, ale jakże intensywnego. Feeria kolorów na Jego obrazach to potwierdza. Marek Okrassa dawkuje wyżej wymienione uczucia w sposób dziwnie prowokujący. Dziwnie, bo moment przesytu trawi nas w taki sposób, ze niejako jesteśmy 'zmuszeni', po raz kolejny, stanąć przed obrazem. Tak jakbyśmy sami sobie nie dowierzali, bo krwioobieg znaczeń, ukryty pod warstwą farby olejnej, wciąż przynosi nowe pytania i domaga się naszej odpowiedzi.
Dokładnie taki stan towarzyszy mi, gdy powtórnie przyglądam się obrazowi 'Bal'
(olej/płótno, 180x160 cm).
Scena idylliczna, jakże lekka w odbiorze. Piękna sala balowa, eleganccy panowie,
wytworne suknie pań, rytm 'niesłyszalnej' muzyki orkiestry. Brakuje dynamicznego,
nagłego zwrotu akcji, obserwujemy raczej powolny ruch – naprowadzenie – ku zrozumieniu symboli ukrytych, chociażby pod postacią samochodu. Centralnie umiejscowiony, zupełnie przystający do sfer wyższych, niebotycznie luksusowy, wersja limitowana. Kolejne spojrzenie na obraz i nowe pytanie: a może to quasi – chocholi taniec? Wirujemy już razem w słodkiej iluzji posiadania, konsumowania, zatrzymania bardziej na 'mieć' niż na 'być'.
Nieznośna lekkość (balowej) rzeczywistości.
Justyna Rybacka
fot. M.Okrassa, Bal, (olej/płótno, 180x160 cm), obraz z kolekcji Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, www.napiorkowska.pl
Udostępnij
Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl
Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia
Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com
Wszystkie prawa zastrzeżone
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz